پس تعریف و استفاده از متغیر در برنامه‌نویسی سه مرحله کلی دارد:

تعریف متغیر

مقداردهی متغیر

فراخوانی متغیر برنامه‌نویسی

انواع داده اصلی در زبان‌های برنامه‌نویسی عبارتند از:

نوع داده صحیح یا Int

int مخفف کلمه integer هست. این نوع برای متغیرهای عددی حاوی عدد صحیح استفاده می‌شود. فقط اعداد منفی و مثبت کامل (بدون نقطه اعشار) را می‌توان در متغیر نوع int ذخیره کرد.

نوع داده Float ،Double ،Decimal

این سه نوع داده، همه اعداد از جمله اعداد دسیمال و کسری را شامل می‌شوند. تفاوت این سه نوع داده در محدوده مقادیر آن‌ها است. به عنوان مثال، نوع داده double دو برابر اندازه نوع داده float است، و تعداد ارقام بیشتری را می‌تواند در خود جای دهد.

برای کسب اطلاعات بیشتر درباره نوع داده int و float اینجا کلیک کنید.

نوع داده تهی یا Null

یک int nullable همان محدوده‌ای از مقادیر int است، اما می‌تواند علاوه بر عدد صحیح مقدار null را نیز ذخیره کند.

نوع داده کاراکتر یا Char

نوع داده char از کاراکترهای یونیکد تشکیل شده است، و شامل حروفی است که در تمام زبان های نوشتاری وجود دارند.

نوع داده منطقی یا Bool

بول یک نوع داده اساسی به شمار می‌رود که می‌تواند تنها دو مقدار 1 و 0، که معادل true و false است، را نگهداری کند.

نامگذاری متغیرها

نام هر متغیر می‌تواند به سه روش شروع شود که عبارتند از حروف بزرگ و یا کوچک انگلیسی و اعداد، یک آندراِسکور و یا یک علامت دلار که گرچه می‌توان از علائم _ و $ برای نامگذاری متغیرها استفاده کرد، اما بهتر است از حروف انگلیسی استفاده کنید زیرا کاراکترهای پیچیده و نامعمول می‌توانند خواندن کد شما را سخت و دشوار کند.

پس از اولین کاراکتر، می‌توانید از هر حرف و یا عدد برای اسم متغیر خود استفاده کنید و نام متغیر نیز می‌تواند به میزان دلخواه طولانی باشد. البته نام متغیرهای جاوااسکریپت نمی‌تواند شامل فاصله، عملگرهای ریاضی و یا علامت‌های نگارشی (به جز آندراِسکور) باشد مضاف بر اینکه تحت هیچ عنوان از اسامی رزروشده در خودِ زبان جاوااسکریپت مثل var یا function برای نامگذاری متغیرها استفاده ننمایید. همچنین همیشه یادتان باشد که زبان جاوااسکریپت به بزرگی و کوچکی حروف حساس است به طوری که متغیری به نام myname با متغیرهای Myname و myName کاملاً متفاوت است.

بهترین راه‌کار در انتخاب نام آن است که نام یک متغیر را دقیق و با توجه به کاربرد آن انتخاب کنیم. شاید با به‌کارگیری این روش گاهی مجبور شویم تا یک نام طولانی برای متغیر خود انتخاب کنیم اما به عنوان یک قانون، داشتن یک نام طولانی که دقیقاً کار یک متغیر را توضیح می‌دهد به مراتب بهتر از داشتن نامی کوتاه اما در عین حال مبهم است. در عین حال، اگر استفاده از یک نام بیست کاراکتری می‌تواند دقیقاً کاربرد متغیر شما را توضیح دهد، حتماً آن را انتخاب کنید اما اگر می‌خواهید نامی مثل nameOfPersonWhoJustFilledOutTheForm را ایجاد کنید، بهتر است کمی صبر کنید و بیندیشید که آیا می‌شود با انتخاب نام ساده‌تری مثل personName پروسهٔ سورس‌کد خوانی را در آینده ساده‌تر نمود!